Hiçbir şey eskisi gibi değil hiçbir şey…  Sadece pandemi değil hayatı değiştiren ayrılıklar çok acı veriyor şu sıralar, gidenler gelmiyor işte gelecek gibi geliyor ama olmuyor …

Aylar sonunda hafta sonu memleketime gittim babam aramızdan ayrılalı beş ay oldu inanması zor ama babam yok artık… Ölümün, yokluğun dayanılmaz gerçekliği ile yüz yüze kalmak acılara alışmak zor, hele giden babanız ise eskiden bir heyecan içinde yolun bitmesini isterdim babam yolda durmadan arardı, ne yaptınız diye, şehre yaklaşırken gözyaşlarımı tutamadım. Caddeler pandemiden dolayı boşalmış, terk edilmiş bir şehir havasında burası, hafif rüzgar esiyor, etrafa bakıyorum, her şey anlamsız geliyor yokluğu öyle hissediyorum ki iliklerime kadar işliyor, içimde bir korku ağlıyorum gözyaşlarım içime akıyor, eve yaklaştım belli etmemem lazım, annem açıyor kapıyı çocukluğumun, gençliğimin geçtiği evdeyim bekliyorum bir odadan babam çıksın, uzatsın elini öpeyim diye, bütün odaları geziyorum ama babam yok, her yerde fotoğrafları, oturduğu yere bakıyorum onu hayal ediyorum, sesini hatırlamaya çalışıyorum… Çocukluğum aklıma geliyor, hep bir arada oturup yemek yediğimiz günler ve babamım rakı sofraları sonra güldüğümüz zamanlar, sonra kavga edişlerimiz, her şey gözümün önünden bir film şeridi gibi geçiyor, özlem canımı çok acıtıyor ama belli etmiyorum anneme bir kelime söylesem toparlayamam çünkü ben babamı kaybettim o hayat arkadaşını, yapa yalnız kaldı şimdi, tek başına acının en büyüğünü o yaşıyor aslında ama o da bizim gibi rol yapıyor işte bir şey yokmuş gibi davranıyoruz ama iki kelimeden biri babama geliyor, çocuklar dedelerini arıyor ben babamı, annem eşini, biz geliyoruz diye yemekler hazırlanmış ama ağzımızın tadı yok, nasıl olsun onun yeri boş, koca bir boşluk her yanımızı sarmış, bizi hapsetmiş, çıkmak istesen çıkamazsın geçmişten kaçılır mı yaşananlardan ama çok zormuş bu işler, ölüm çok zormuş gün geçtikçe anlıyoruz hepimiz bunu, acı dinmiyor, aksine içimize işliyor ağır ağır ve yavaş yavaş bizi esir alıyor ve biz her şey eskisi gibi olsun diye rol yapıyoruz birbirimize, aynı şu an herkesin yaptığı gibi…

Normalleşemiyoruz işte maskeleri takınca normale dönmüyor her şey sadece kapatıyoruz üstünü bir şeylerin, hiçbir şeyin tadı yok şu sıralar, yüzlerde hep o mutsuz ifade, zaten maskeden dolayı mimiklerimizi de göremez olduk  gözler var ortada ama onlarda ne kadar gerçek …

Hiçbir şey eskisi  gibi değil ve olmayacak, gidenler gelmeyecek, acılar unutulmayacak ,özlem içimizi hep yakıp kavuracak…