Yine sonbahar. Dökülen yapraklara basmaya hiç kıyamam .ama süreci hep izlerim.Bahar geldiğinde yaprakların yeşilin en güzel haliyle ,yağmurla süslenmiş çiğ taneleri üzerlerinde adeta ışıklarla süslemiş gibi duruşu ayrı bir duygu uyandırır.
Yaşama yaşanmışlıklar benzer yapraklar. Sonbahara doğru yeşil dayanıksız yapraklar düşmeye başlar..Genç yaşta kaybettiklerim gelir aklıma.bir süre sonra biraz yaralanmış yapraklar dökülür.Kafami kaldırıp ağaçlara bakarım.kurumaya başlamış ama direnen yaprakları görürüm. Ekim sonu öyle bir hızlanır ki yerler yapraklarla dolar. Artık terkediyorlardir bizi.yerlerde toza dönüşmeye başlarlar.agaclarin dibinde gelecek günlerin hazırlığı içinde ağaçlarına destek olurlar.ve yok olurlar..bu süreç dört mevsimde başlar ve biter...gölgesinden yaralandığımiz bakmaya doyamadigimiz o güzellikler artık yoklardir
.kışın kar yağdığında ilk karları yine ağaçlar tutar o soğuk günlerde bize temizliği aydınlığı hissettirir.umutlarin tükenmesin bir başka bahara daha güzel olacak herşey..der gibi... Ama sonbahar hüzündür,ayriliktir özlemdir..bir daha dönmemektir... Nerden cikti bu duygusal benzerlik dediğinizi duyar gibiyim. Yaşama böyle bakabilirsek kötülükte birgün tükenecek toz olacak.. iyiliklerin çoğalarak kötünün, kötülüklerin de birgün biteceğini hatırlamak için sonbaharlari görün izleyin demek istedim...
