Ali İsmail’in babası, abisi Gürkan Korkmaz herkese teşekkür ediyorlar… Gençlere Hiç birinizin tırnağına zarar gelmesin diyorlar.

Ölüm girmemiş ev var mı bilmem ama ölüm giren evler, ölümün acısını, özlemini iyi bilir. Ölüm giren evlerin birçoğundan resimler saklanır. Saklayanlar ölüm acısı çeken insan için.  Ölüme alışsın derler

Ama o kaybettiği insanın her resmini gördükçe acısı yenilenir, o buz gibi fotoğrafı öper öper öptükçe özlemi bir kat daha artar o ulaşılmaz çaresizlikle yıkılır yorulur hayata önemsiz bakar.

Bu gün Ali İsmail’in Babasının özlemle öptüğü o buz gibi resim, hepimizin yüreğini bir kez daha açıttı. Onun yüreğinin ateşini anlamamak görmemek körlüktür. Orada olan herkesi ağlatan yakan bir ateşti adeta..

 Annesi gelemedi. İyi ki de gelmedi. O sokağa girmek o acıları yeniden görmek, yaşamak dayanılır gibi değildi..

Eskişehir’in duyarlı insanları yağmur soğuk dinlemedi. Çünkü Ali İsmail Eskişehir’in evladı, gençlerin kardeşleri olmuştu. Tüm farklılıklarla orada kenetlenmişti. Hep birlikte aynı acıyı haykırdılar.  Yürekler o kadar acı ile doldu ki; Orada barikat kurmuş hazır bekleyen polisi, tomaları, önemsemedi kimse…

 Acılarla birlikte geldiğimiz yoldan Çav Bella  Çav Bella diye haykıran gençlerle yürüdük.

Bu faşist saldırının sonu adaletle bitmeli… Adalet yerini bulmalı yoksa bu acı ve sesler hiç bitmeyecek.